سنجاقک راهبه ای کوچک بود که بر سرانگشت درختی به مراقبه نشسته بود.
درخت، بودا بود و برابر این هر دو، کوهی بود بزرگ و برومند.
کوه، حکیمی فروتن و خاموش بود.
بودا دستانی سبز و سرافراز داشت در جستوی نور.
حکیم سینه ای گشاده داشت پذیرای روشنی و راهبه، بال هایی ظریف و زلال داشت برای عبور آفتاب.
دست درخت در جستجوی سوالی بود، سینه کوه و بال سنجاقک نیز.
سنجاقک می خواست بداند این باغ از کی است و سرانجامش چیست؟
سوال درخت هم همین بود و پرسش کوه نیز.

دست درخت در جستجوی سوالی بود، سینه کوه و بال سنجاقک نیز.
سنجاقک می خواست بداند این باغ از کی است و سرانجامش چیست؟
سوال درخت هم همین بود و پرسش کوه نیز.
سنجاقک روزی تمام را به پرسش اش فکر کرد اما پاسخی نبود جز شگفتی، پس سکوت کرد.
درخت، قرنی به سوالش اندیشید اما جوابی نیافت جز بهت، پس خاموشی برگزید.
و کوه نیز هزاران سال پرسید و پرسید و پرسید اما پاسخی جز پژواک حیرت نیامد، پس او نیز صبورانه و خاموشانه حیرتش را تحمل کرد.

انسان از آن حوالی می گذشت، از کنار درخت و کوه وسنجاقک.
سوال انسان نیز همان بود اما سوالش را چنان بلند پرسید و چنان آن را به هیاهو و غوغا آغشت که خلوت سنجاقک را آشفت و ساحت کوه را شکست و حرمت بودای پیر را نگه نداشت !
خدا به درخت و سنجاقک و کوه گفت: همگی در جستجوی یک پرسشید اما تنها انسان است که سوالش را این گونه بلند و بی محابا می پرسد.
او را ببخشید که جهان را این همه به پرسش می آشوبد.
اما پرسیدن های او شور این جهان است.
وهر چند پاسخی ز حیرت نیست اما جهان بی شور و خروش پرسش، چندان هم زیبا نیست.
از او بگذرید شاید او نیز چون شما روزی مقام خاموشی را دریابد.

انسان گذشت و سکوت درخت و کوه سنجاقک را به خنده گرفت.
آنها هیچ نگفتند و تنها نگاهش کردند.

نگریستن آموزگاری دانش آموزش را !

از : عرفان نظرآهاری

آهای مسافر خسته من ،
دستت را بگذار بر روی دل من
می بینی که من نیز مثل تو خسته ام ،
می بینی که من نیز مثل تو با غمها نشسته ام
آهای مسافر خسته من ،
عاشق دل شکسته ات شده ام ،
ببین مرا که محو نگاه زیبایت شده ام
من اینجا و تو آنجا هر دو دلشکسته ایم ،
تا اینجا هم اگر نفسی است
برای هم زنده ایم
من برای تو می شکنم و تو برای من ،
راه راست بی فایده است ،
تقلب می کنیم تا زندگی مات شود در این دایره غم…
آهای مسافر خسته من ،
شب آمده و باز هم یاد تو در دلم ،
ستاره ها خاموش ،
من مانده ام و وجودم که در حسرت است ،
در حسرت یک آغوش ….
آغوشی که لذتش تنها با تو است ،
دنیا خواب است ،
کاش بودی که بیداری ام تا سحر عادت است
آهای مسافر خسته من !
کجا میروی ؟
جایی نداری برای رفتن ؟
همه جا ماندنی ست ،
جز اینجا که نمیتوانیم بمانیم برای هم….
شعر غم می خوانم و اشک در چشمانت ،
غم برای یک لحظه رود درمان میشود آن درد حال پریشانت
من برای تو فدا میشوم و تو برای من ،
همه وجودم فدایت ،
تو آرام بمان تا خیالش راحت شود دل من..
آهای سرنوشت ،
با ما هم؟
ما که در زندگی به ناحق باختیم و چیزی نگفتیم !
در آتش عشق سوختیم و باز هم سکوت کردیم !
با غمها همنشین بودیم و با حسرت نشستیم !
هر چه رفتیم،
آخر راه بن بست بود و باز هم نشکستیم !
رفتیم و رفتیم تا آخر راه ،
آخرش پیدا نشد و ما نشستیم چشم به راه…
آهای مسافر خسته من ،
دستت را بگذار در دستان من …
می بینی که تا اینجا هم با تو ماندم،
گفته بودم تا آخرش ،
آخر قصه را هم برایت خواندم!