شبی مار بزرگی وارد دکان نجاری می شود برای پیدا کردن غذا.
عادت نجار این بود که موقع رفتن بعضی از وسایل کارش را روی میز بگذارد.
آن شب هم اره کارش روی میز بود.
همینطور که مار گشتی می زد،
بدنش به اره گیر می کند و کمی زخم می شود.
مار خیلی ناراحت می شود و برای دفاع از خود اره را گاز می گیرد که سبب خونریزی دوره دهانش می شود !
او نمی فهمد که چه اتفاقی افتاده و از اینکه اره دارد به او حمله می کند و مرگش حتمی است تصمیم می گیرد برای آخرین بار از خود دفاع کرده و هر چه شدیدتر حمله کند،
دوره اره بدنش را پیچاند و فشار داد!
نجار صبح که آمد،
روی میز بجای اره لاشهء ماری بزرگ و زخم آلود دید !
که فقط و فقط بخاطر بی فکری و خشم زیاد مرده است ! ! !
احیانا در لحظه خشم می خواهیم دیگران را برنجانیم،
بعد متوجه می شویم خودمان را رنجانده ایم و موقعی این را درک می کنیم که خیلی دیر شده ….
زندگی بیشتر احتیاج دارد به گذشت و چشم پوشی از اتفاق ها ،
از آدم ها ،
از رفتارها ،
گفتارها.
چون هر کاری ارزش این را ندارد، که روبرویش بایستی و اعتراض کنی.

زمان سلطان محمود می‌کشتند که شیعه است،
زمان شاه سلیمان می‌کشتند که سنی است،
زمان ناصرالدین شاه می‌کشتند که بابی است،
زمان محمد علی شاه می‌کشتند که مشروطه طلب است،
زمان رضا خان می‌کشتند که مخالف سلطنت مشروطه است،
زمان پسرش می‌کشتند که خرابکار است ،
امروز توی دهن‌اش می‌زنند که منافق است و فردا وارونه بر خرش می‌نشانند و شمع‌آجین‌اش می‌کنند که لا مذهب است.
عرب‌ها می‌کشند که جاسوس صهیونیست‌ها است،
صهیونیست‌ها می‌کشند که فاشیست است،
فاشیست‌ها می‌کشند که کمونیست است‌،
کمونیست‌ها می‌کشند که آنارشیست است،
و چه قصاب خانه‌یی است این دنیای بشریت ….

احمد شاملو

یک درخت میلیون ها چوب کبریت را می سازد،
اما وقتی زمانش برسد،
فقط یک چوب کبریت برای سوزاندن میلیونها درخت کافی است.
زمانه و شرایط در هر موقعی می تواند تغییر کند.
در زندگی هیچ کس را تحقیر و آزار نکنید.
شاید امروز قدرتمند باشید،
اما یادتان باشد،
زمان از شما قدرتمندتر است.
از یک درخت هزاران چوب کبریت تولید می شود،
اما وقتی زمانش برسد،
یک چوب کبریت برای سوزاندن هزاران درخت کافیست.

آدمهایی که منتظرند به همان اندازه عشق دریافت کنند که می بخشند، به شدت آسیب خواهند دید.
زیرا عشق را نه می شود وزن کرد، نه می توان به قطعات کوچک تبدیل کرد و توزیع کرد و نه می شود با قطره چکان به خورد مردم داد.
آدمها با هم متفاوتند هر کدام با امکانات، توانائیها و ضعفهایشان وارد یک رابطه می شوند.
اما آنچه روابط را خدشه دار می کند یا به دشمنی می کشاند،
این است که همه می خواهند حق به جانبشان باشد و سنگ محکشان میزان عشقی است که خرج کرده اند و دریافتی نداشته اند.
طعم شیرین زندگی زمانی حس می شود که با همه تفاوتها پذیرای یکدیگر باشیم و به جای توقع و قضاوت و حساب و کتاب، عشق نثار هم کنیم.

ماهیمون هی می خواست یک چیزی بهم بگه،
تا دهنشو باز می کرد آب می رفت تو دهنش،
نمی تونست بگه…
دست کردم تو آکواریوم درش آوردم،
شروع کرد از خوشحالی بالا و پایین پریدن،
دلم نیومد دوباره بندازمش اون تو،
اونقد بالاو پایین پرید،
خسته شد … !
خوابید ! ! !
دیدم بهترین موقعس،
تا خوابه دوباره بندازمش تو آب،
ولی الان چند ساعته بیدار نشده،،،
یعنی فک کنم بیدار شده،
دیده انداختمش اون تو،
قهر کرده خودشو زده به خواب…!!!
این داستان رفتار ما با بعضی آدمای اطرافمونه ….
دوستشون داریم و دوستمون دارن،
ولی اونارو نمی فهمیم؛
فقط تو دنیای خودمون داریم بهترین رفتار رو با اونا می کنیم.

منتظر هیچ دستی در هیچ جای این دنیا نباشید, اشکهایت را با دستهای خودتان پاک کنید؛همه رهگذرند !
زبان استخوانی ندارد اما آنقدر قوی هست که بتواند قلبی را بشکند، پس مراقب حرفهایتان باشید!
به کسانی که پشت سر شما حرف میزنند بی اعتنا باشید، آنها به همان جا تعلق دارند، یعنی دقیقا”پشت سر شما !
گاهی در حذف شدن کسی از زندگیتان حکمتی نهفته است, اینقدر اصرار به برگشتنش نکنید!
آدما مثل عکس هستن، زیادی که بزرگشون کنید کیفیتشون میاد پایین!
زندگی کوتاه نیست، مشکل اینجاست که ما زندگی را دیر شروع می کنیم.

ﺁﺩﻡﻫﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﺷﮑﻨﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦﺷﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺗِﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻼﻧﯽ ﻓﻼﻥ ‌ﺭﻭﺯ ﻓﻼﻥ ‌ ﺟﺎ ﺷﮑﺴﺖ !
ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺸﻮﺩ ﺩﯾـﺪ،
ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯼ ﻳﻬﻮیی ﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﻭﺳﻂ ﺟﻤﻊ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ،
ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ،
ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ میﺸﻮﺩ،
ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻗﯿﺎﻓﻪﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ،
ﺩﺭ ﮐﻨﺞﺷﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﺎﻝ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﯽﺻﺪﺍﺗﺮ ﻭ ﺁﺭﺍﻡﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪﺷﺎﻥ …
ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺷﻨﯿﺪ،
ﻣﯽﺷﻮﺩ ” ﺩﯾــﺪ” ﮐﻪ ﻓﻼﻧﯽ ﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻠﺶ ﻭ ﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩﺵ،
ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﯿﺴﺖ.

وقتی سکوت می کنیم ، دست کم می گیرند ما را …
ولی نمی دانند فراتر از آنچه می گوییم ، می دانیم.
زیادتر از آنچه به زبان می آوریم ، می اندیشیم
و بیشتر از آنچه به نظر می آییم ، می فهمیم !…
مشکل از ما نیست ، از نفهمی بعضی هاست.

“داستایوفسکی”

غریب به یک سالی است که پدرم رفت ……
ولی یادش هست ….
و آخرین نگاهش ….
در واپسین شب ….
کاش یک لحظه صدای نفسش باز آید ….
دور دست نظرم چهره او را می بینم ….
او به من لبخند می زند….
یاد آخرین کلامهای او می افتم….
هر کجا هم باشی ….
باز تبریک پدر

صبوری مهم ترین چیز است در حیات معنوی انسان.
ای بسا که انسان پس از کشت دانه باید منتظر بماند!
در ابتدا همه تلاش ها بیهوده به نظر می رسد.
به نظر چیزی اتفاق نخواهد افتاد !
و آنگاه یک روز انتظار به پایان می رسد و واقعیت نمایان می شود.
دانه می شکافد، از زمین سر می کشد، نهال می شود!
اما به یاد داشته باش،
آنگاه که به ظاهر هیچ اتفاقی در شرف وقوع نبود،
دانه در زیر خاک بی وقفه سرگرم کاری بود.
تو فقط باید ساکت باشی.
ساکت بودن همه چیز است.
سکوت به معنای حرف نزدن نیست.
سکوت به معنای نبودن دغدغه است.
هنگامی که ذهن قرار می گیرد به لایتناها می پیوندد.
هر جا که عطشی هست، راه نیز همان جاست.
نیایش یک حس است، تسلیم خویشتن است.
بدون هیچ کلمه و تقاضایی.
و هرچه را که پیش می آید بپذیر.
خدا را همانطور که می سازدت، همانطور باش،
و اگر می شکندت، شکستن را نیز استقبال کن.
آیا نیایشی ژرف تر از اشک وجود دارد؟

اوشو : یک فنجان چای

تنهایی اساسا” از نبودن کسی شروع می شود که باید باشد و نیست،
یک حقیقت تلخ است که می خورد وسط پیشانی آدم و کاریش هم نمی شود کرد.
تنهایی حقیقتی ست که توی بغض هامان گم کردیم،
همان بغضی ست میان سینه که نه بالا می آید لامصب،
نه پایین می رود لعنتی.
تنهایی پناه بردن است به همه کس و همه چیز،
پخش شدن است توی کوچه،
توی خیابان …
تنهایی یعنی رفتن به جاهایی که نباید بروی،
یعنی سلام کردن به کسانی که نباید سلامشان کنی …
تنهایی یعنی از راه دور برگشته باشی و کسی به استقبالت نیامده باشد ،
یعنی رفته باشی از من ، رفته باشی از ما …
تنهایی یعنی نبودن ” تو ” و نیمکت هایی که پر از نبودن های ماست.
تنهایی یعنی امتداد ثانیه های پتک وار پرتکرار …
و بعد رسیدن به جایی که درونت می‌شود برهوت وسیعی از تنهایی‌،
و صدایت درون خودت می‌پیچد بس که خالی شده ای،
بس که تنها مانده ایی …
تنهایی یعنی یادت برود تنهایی نمی شود از پس تنهایی برآمد ….

خوبِ من ، هنر در فاصله هاست …
زیاد نزدیک به هم می سوزیم و زیاد دور از هم یخ می زنیم.
تو ، نباید آن کسی باشی که من می خواهم ،
و من نباید آنکسی باشم که تو می خواهی .
کسی که تو از من می خواهی بسازی یا کمبودهایت هستند یا آرزوهایت .
من باید بهترین خودم باشم برای تو و تو باید بهترین خودت باشی و بشوی برای من ….
خوب ِ من ، هنرِ عشق در پیوند تفاوت هاست و معجزه اش نادیده گرفتن کمبودها …
تـمام غصه ها از همان جایی آغاز می شوند که، ترازو بر می داری می افتی به جان دوست داشتنت .
انـدازه مـی گـیـری!
حسـاب و کـتـاب مـی کـنـی!
مقـایـسـه مـی کـنـی!
و خدا نـکـنـد حسـاب و کـتـابـت بـرسـد بـه آنـجـا کـه زیـادتر دوستش داشته ای،
کـه زیـادتـر گذشـتـه ای،
که زیـادتـر بـخـشـیـده ای،
به قـدر یـک ذره،
یک ثانیه حتی!
درست از همانجاست که توقع آغاز می شود و توقع آغاز همه ی رنج هاست …………

اگر کسی بیش از حد می خندد،حتی به مسائل خیلی ساده و معمولی؛ او از درون به شدت اندوهگین است.
اگر کسی بیش از حد می خوابد، مطمئن باشید که او احساس تنهایی می کند.
اگر کسی کمتر حرف می زند و یا در زمان حرف زدن بسیار سریع صحبت می کند؛ این بدان معنیست که رازی برای پنهان کردن دارد.
اگر کسی قادر نیست بگرید، او شخصیتی ضعیف است.
اگر کسی بطور غیر نورمال غذا می خورد، از استرس و فشارِ زیاد رنج می برد.
اگر کسی به سادگی می گرید، حتی در برابر مسائل خیلی ساده، او فردی بی گناه و دل نازک است.
اگر کسی به سرعت عصبانی می شود، حتی برای مسائل کوچک و پیش پا افتاده، این بدان معناست که او عاشق شده است.
اگر به اطراف خود بخوبی نگاه کنید، همه این موارد را خواهید یافت …

یک پژوهشگرانسان شناس، در آفریقا، به تعدادی از بچه های بومی یک بازی را پیشنهاد کرد.
او سبدی از میوه را در نزدیکی یک درخت گذاشت و گفت هر کسی که زودتر به آن برسد، آن میوه های خوشمزه را برنده می شود.
هنگامی که فرمان دویدن داده شد ، آن بچه ها دستان هم را گرفتند و بایکدیگر دویده و در کنار درخت، خوشحال به دور آن سبد میوه نشستند.
وقتی پژوهشگر علت این رفتار آن ها را پرسید وگفت: درحالی که یک نفراز شما می توانست به تنهایی همه میوه ها را برنده شود،چرا از هم جلو نزدید؟
آنها گفتند “: اوبونتو” ؛ به این معنا که: “چگونه یکی از ما می تونه خوشحال باشه، در حالی که دیگران ناراحت اند”؟
کاش یه روز همه ما آدمها اینطوری باشیم “اوبونتو” در فرهنگ ژوسا به این معناست “من هستم چون ما هستیم”.

کشاورزی الاغ پیری داشت که یک روز اتفاقی به درون یک چاه بدون آب افتاد.
کشاورز هر چه سعی کرد نتوانست الاغ را از درون چاه بیرون بیاورد.
پس برای اینکه حیوان بیچاره زیاد زجر نکشد، کشاورز و مردم روستا تصمیم گرفتند چاه را با خاک پر کنند تا الاغ زودتر بمیرد و مرگ تدریجی او باعث عذابش نشود.
مردم با سطل روی سر الاغ خاک می ریختند، اما الاغ هر بار خاک های روی بدنش را می تکاند و زیر پایش می ریخت و وقتی خاک زیر پایش بالا می آمد، سعی می کرد روی خاک ها بایستد.
روستایی ها همینطور به زنده به گور کردن الاغ بیچاره ادامه دادند و الاغ هم همینطور به بالا آمدن ادامه داد تا اینکه به لبه چاه رسید و در حیرت کشاورز و روستائیان از چاه بیرون آمد …
نتیجه اخلاقی : مشکلات، مانند تلی از خاک بر سر ما می ریزند و ما همواره دو انتخاب داریم:
اول اینکه اجازه بدهیم مشکلات ما را زنده به گور کنند و دوم اینکه از مشکلات سکویی بسازیم برای صعود.

۱- آنچه که به بیرون می فرستید ….. به شما برمی گردد،
۲- آنچه را می کارید ….. درو می کنید،
۳- آنچه می دهید ….. می گیرید،
۴- آنچه در دیگران می بینید ….. در خودتان وجود دارد،
۵- قضاوت نکنید ….. تا در موردتان قضاوت نشود،
۶- عشق باشید ….. مورد عشق واقع می شوی.

یک درخت می تواند شروع یک جنگل باشد،
یک لبخند می تواند آغازگر یک دوستی باشد،
یک دست می تواند یاری گر یک انسان باشد،
واژه می تواند بیانگر هدف باشد،
یک شمع می تواند پایان تاریکی باشد،
یک خنده می تواند فاتح دلتنگی باشد،
امید می تواند رافع روحتان باشد،
یک نوازش می تواند راوی مهرتان باشد،
یک زندگی می تواند خالق تفاوت باشد،
امروز آن “یک” باشیم.

من اگر پیامبر بودم،
رسالتم شادمانى بود،
بشارتم آزادى
و معجزه ام خنداندن کودکان …
نه از جهنمى مى ترساندم
و نه به بهشتى وعده می دادم …
تنها مى آموختم اندیشیدن را
و “انسان” بودن را …

چارلی چاپلین

هر کسی در حد بضاعت و دانش خود برای خویش دنیایی ساخته ….
آنگونه که می خواهد ….
گاه می اندیشم دنیای واقعی جای دیگریست!
نه آنگونه که ما می خواهیم ….
بلکه آنگونه که هست …
و تنها وارستگان از اندیشه و علم ، مجاز…. قادر به درک آنند !!!
می دانی چه می گویم؟
ما گم شده ایم …
در بستر پهناور هستی ….
چرا بیهوده دست و پا می زنیم ! ؟

ﺍﺳﺘﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
ﺑﻨﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟
ﻫﺮﯾﮏ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ : ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺩﺭﺷﺖ .
ﺩﻭﻣﯽﮔﻔﺖ : ﻗﺪﯼ ﺑﻠﻨﺪ .
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮔﻔﺖ : ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻔﺎﻑ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ ،
ﺩﻭ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﯿﻔﺶ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ،
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻟﻮﮐﺲ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ ،
ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺳﻔﺎﻟﯽ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ،
ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﭼﯿﺰﯼﺭﯾﺨﺖ.
ﺭﻭ ﺑﻪﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :
ﺩﺭ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺯﻫﺮ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺳﻔﺎﻟﯽﺁﺑﯽ ﮔﻮﺍﺭﺍ،
ﺷﻤﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﻟﯿﻮﺍﻥﺳﻔﺎﻟﯽ ﺭﺍ.
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ : ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ؟ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺩﺭﻭﻥ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺮﺍﯾﺘﺎﻥ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺷﺪ.

قانون یکم: به شما جسمی داده می‌شود. چه جسمتان را دوست داشته یا از آن متنفر باشید، باید بدانید که در طول زندگی در دنیای خاکی با شماست.
قانون دوم: در مدرسه‌ای غیر رسمی و تمام وقت نام‌نویسی کرده‌اید که “زندگی” نام دارد. در این مدرسه هر روز فرصت یادگیری دروس را دارید. چه این درس‌ها را دوست داشته باشید چه از آن بدتان بیاید، پس بهتر است به عنوان بخشی از برنامه آموزشی برایشان طرح‌ریزی کنید.
قانون سوم: اشتباه وجود ندارد، تنها درس است. رشد فرآیند آزمایش است، یک سلسله دادرسی، خطا و پیروزی‌های گهگاهی، آزمایش‌های ناکام نیز به همان اندازه آزمایش‌های موفق بخشی از فرآیند رشد هستند.
قانون چهارم: درس آنقدر تکرار می‌شود تا آموخته شود. درس‌ها در اشکال مختلف آنقدر تکرار می‌شوند، تا آنها را بیاموزید. وقتی آموختید می‌توانید درس بعدی را شروع کنید، بنابراین بهتر است زودتر درس‌هایتان را بیاموزید.
قانون پنجم: آموختن پایان ندارد. هیچ بخشی از زندگی نیست که در آن درسی نباشد. اگر زنده هستید درس‌هایتان را نیز باید بیاموزید.
قانون ششم: قضاوت نکنید، غیبت نکنید، ادعا نکنید،سرزنش نکنید،تحقیرو مسخره نکنید، وگرنه سرتون میاد. خداوند شما را در همان شرایط قرار می‌دهد تا ببیند شما چکار می‌کنید.
قانون هفتم: دیگران فقط آینه شما هستند. نمی‌توانید از چیزی در دیگران خوشتان بیاید یا بدتان بیاید، مگر آنکه منعکس کننده چیزی باشد که درباره خودتان می‌پسندید یا از آن بدتان می‌آید.
قانون هشتم: انتخاب چگونه زندگی کردن با شماست. همه ابزار و منابع مورد نیاز را در اختیار دارید، این که با آنها چه می‌کنید، بستگی به خودتان دارد.
قانون نهم: جواب‌هایتان در وجود خودتان است. تنها کاری که باید بکنید این است که نگاه کنید، گوش بدهید و اعتماد کنید.
قانون دهم : خیرخواهِ همه باشید تا به شما نیز خیر برسد.

اگه بگن یه روز واسه زندگی کردن فرصت دارین ،
اگه اعلام کنن دنیا داره تموم می شه،
تمام خطوط تلفن اشغال می شه،
واسه دوستت دارم گفتن ها .
یعنی در آخرین لحظات تازه به اون کسی که واقعا دوستش داریم ابراز علاقه می کنیم !
در همان یک روز دست بر پوست درخت می کشین …
روی چمن می خوابین کفشدوزک ها رو تماشا می کنین …
سرتونو را بالا می گیرین …
و ابرها را می بینین.
انگار که بار اوله اونهارو می بینین ،
و به آنهائی که نمی شناسین سلام می کنین.
غصه نباید بخورین …
وگرنه همین یه روز رو هم با غصه خوردن از دست می دین …
شما در همان یک روز آشتی می کنین،
و می خندین،
می بخشین.
تازه می فهمین عاشق بودین،
و نمی دونستین این قدر که غرق در زندگی بودین هیچوقت نه به کسی محبت کردین،
و نه اجازه محبت کردن رو به کسی دادین ……..
پس فرصت رو غنیمت شمارین ……

فردی که متوجه مردن خود شده بود خدا را دید که نزدیک می آید با یک چمدان در دست !
خوب فرزندم، زمان رفتن فرا رسیده !
مرد با تعجب گفت : قربان به همین زودی !
کلی نقشه داشتم که ناتمام مونده !
متأسفم وقت وقت رفتنه.
در آن چمدان چه دارید ؟
هرآنچه به تو تعلق دارد !
منظور متعلقات و لوازم من ، لباسهام ، پولم ؟
آنهائیکه می گی متعلق به زمین هستند و نه تو !
خاطرات من هستند ؟
خیر. آنها هیچگاه از آن تو نبوده و به زمان تعلق داشتند .
استعدادهای من؟
آنها هرگز به تو تعلق نداشتند، بلکه متعلق به شرایط زندگی ات بودند .
دوستان و خانواده ام؟
متأسفم آنان نیز به تو تعلق نداشتند بلکه از آن مسیر زندگی ات بودند.
همسر و فرزندانم؟
آنان نیز هرگز از آن تو نبودند آنان متعلق به قلبت بودند.
پس تن من است؟
خیر تن تو به گرد و غبار تعلق داشت.
پس روح من است؟
نه روحت که از آن من است.
با ترس شدید چمدان را از خدا گرفت و با وحشت در آنرا باز نمود و با کمال تعجب آنرا کاملا خالی یافت !
با چشمانی گریان گفت : پس من هیچ چیز از خود نداشتم !
خدا پاسخ داد : کاملا درست است ، تنها لحظاتی که زنده بودی به تو تعلق داشتند، زندگی تنها یک لحظه است که به تو تعلق دارد.
از اینرو بهتر است تا زمانیکه آن را در اختیارت گذاشته ام از آن لذت ببری، نگذار هیچ چیز تورا از این لذت محروم کند.
نه افسوس از گذشته و نه نگرانی از آینده.
در حال زندگی کن و زندگی ات را قدر بدان،
از شادی دوری نکن که تنها چیز با ارزشی است که به تو داده ام .
هرآنچه از مادیات که برایشان جنگیدی در زمین می مانند،
هیچ کدامشان را با خود نمی بری ……

اعتقاد، انکار حقیقت است.
به خدا اعتقاد داشتن خداجویی نیست.
نه معتقدین و نه غیرمعتقدین خدا را نخواهند یافت.
چون واقعیت ناشناخته است و اعتقاد انسان یا عدم اعتقاد او چیزی است شناخته شده و فرافکنی صرف است، بنابراین حقیقت به شمار نمی آید.
می دانم که شما معتقدید و این را هم می دانم که این اعتقاد در زندگی شما معنایی بسیار ناچیز دارد.
افراد معتقد فراوان اند، میلیون ها نفر به پروردگار اعتقاد دارند و از او تسلی می طلبند.
اولاً چرا باید اعتقاد داشت؟
شما معتقدید زیرا این کار به شما رضایت خاطر، تسلی و امید می بخشد و می گویید که به زندگی شما مفهوم می دهد.
در واقع زندگی شما مفهوم چندانی ندارد، زیرا شما در عین اعتقاد استثمار می کنید.
در عین اعتقاد مرتکب قتل می شوید.
به یک خدای واحد عالمیان اعتقاد دارید و یکدیگر را قتل عام می کنید.
ثروتمندان نیز به خدا معتقدند و بی رحمانه چپاول می کنند، پول روی پول می گذارند و بعد معبدی برپا می کنند و افرادی بشر دوست می شوند.
کسانی که بمب اتمی را در هیروشیما انداختند می گفتند: که خدا با آنهاست.
آنها که از انگلستان به پرواز درآمدند تا آلمان ها را از میان ببرند می گفتند: خدا کمک خلبان آنهاست.
دیکتاتور ها، نخست وزیران، ژنرال ها، روسای جمهور، همه و همه از خدا حرف می زنند.
آنها ایمان شدیدی به خدا دارند، ولی آیا خدمتی انجام می دهند؟
آیا زندگی بهتری برای انسانها فراهم می آورند؟
آنهایی که می گویند به خدا ایمان دارند نیمی از دنیا را خراب کرده اند و دنیا در مصیبت کامل به سر می برد . . .
راستی درباره خدا یا حقیقت چه می دانید؟
شما در واقع هیچ چیز درباره حقیقت نمی دانید.
آنچه می دانید حرف است، تجارب دیگران است، یا لحظاتی از تجارب نامفهوم خودتان.
شکی نیست که این خدا نیست، این حقیقت نیست، این چیزی نیست که فراسوی زمان باشد . . .
خداوند، حقیقت یا هرچه نامش می نهید چیزی است که لحظه به لحظه اتفاق می افتد . . .
فقط وقتی ذهن در حالت شور و خلسه و در حالت سکوت است و از خود حرکتی ندارد،
بدون فرافکنی اندیشه ،
چه خودآگاه و چه ناخودآگاه ،
تنها در آن صورت جاودانگی حضور خود را اعلام می کند.

کریشنا مورتی

وقتی می توانستم صحبت کنم، گفتند گوش کن…
وقتی می توانستم بازی کنم مرا کارکردن آموختند…
وقتی کاری پیدا کردم ازدواج کردم…
وقتی ازدواج کردم بچه ها آمدند…
وقتی آنها را درک کردم مرا ترک کردند…
وقتی یاد گرفتم چگونه زندگی کنم زندگی تمام شد ….

شکسپیر

دوست داشتن ساده است.
همانقدر که نفرت دشوار است.
همیشه میان خودمان و همه آدمهایی که می توانیم دوست بداریم، خودمان مانع می شویم.
با زخم های مان که از سالها قبل بر تن مان نشسته، با زبان تلخی که زخم می زنیم بر تن دیگران.
با دستی که دراز نمی کنیم برای فشردن دستی که به دوستی دراز شده،
با ندیدن آنها که دوست مان دارند و چشمهای شان در چشمخانه ما را به میهمانی رفاقت دعوت می کند.
با مرزی که میان خودمان و دیگران می کشیم و بیهوده دشمن می پنداریم آنکه را نمی شناسیم.
همیشه فکر کرده ام آنها که در جنگ دشمنان شان را می کشند، آیا آنان را می شناسند؟
آیا این دشمن نمی توانست بهترین دوستت باشد؟
دوست داشتن سخت ساده است.
کافی است خانه دلت را برای میهمانی که از تنهایی خانه دلش گرفته است، آماده کنی.
کافی است به جای قضاوت کردن درباره دیگران، آنها را با بدی های شان بپذیری.
کافی است بپذیری همه آدمها مثل خودت می توانند بد باشند.
کافی است وقتی روی نیمکت نشستی مهربان تر بنشینی تا جای دیگران هم باشد.
کافی است وقتی شاد هستی خنده هایت را برای خودت پنهان نکنی.
کافی است نان ات را به تنهایی نخوری.
کافی است از یاد نبری که بدون دوستانی که جهان را قابل تحمل می کنند،
وزن زندگی سنگین تر از آن است که به تنهایی به دوش بکشی.
کافی است زخم های دیگران را فراموش نکنی و نگویی به من ربطی ندارد.
دوست داشتن سخت ساده است.
دیده ام بسیاری از دشمنانم را که می توانستم از فرط نفرت نابودشان کنم.
فقط یک دیوار، یک گفتگو، یک خیره شدن به چهره دشمن،
یک نادیده گرفتن عیبی که خودت هزار برابرش را داری و در دیگری یافته ای را انجام دهی تا تنها نمانی.
تنهایی مثل نفرینی است که گوئی آنان که قلب شان سخت می شود، محکوم به تحمل آن می شوند.
گاهی که فکر می کنم انگار هزاران رفیق در همه جای جهان دارم، چهره های آشنایی که مدتهاست گم کرده ام.
باید جستجو کنم که در کدام راه گم شدند، باید بیابم شان، باید دوباره سلام کرد.

احمد شاملو

هرگاه کسی خشم داشت بدانید که: به نوازش و کلام مهرآمیزی نیازمند است.
هرگاه کسی نومید بود آگاه باشید که : به کلماتی که سپاس او را ابراز کنند محتاج است.
و هرگاه کسی حسد می‌ورزید :نیاز دارد دیده شود.
اگر کسی شاکی و گله مند بود : نیاز دارد شنیده شود.
اگر کسی تلخ بود نیاز دارد: مهربانی دریافت کند.
و اگر کسی ستم می‌کند نیاز داشته است که : دوست داشته شود.
اگر کسی بخل ورزد نیاز داشته است که : بخشیده شود.
و همه‌ی این سایه‌ها در “روح و روان” ما نیاز دارند که : عشق بر آن‌ها چون باران ببارد، ببارد و ببارد.

پشت سرم حرف بود، حدیث شد !
می ترسم آیه شود !
سوره اش کنند به جعل !
بعد تکفیرم کنند این جماعت نا اهل ! ! !
قبل از این که بخواهی در مورد من و زندگی من قضاوت کنی،
کفشهای من را بپوش و در راه من قدم بزن.
از خیابانها، کوهها و دشت هایی گذر کن که من کردم،
اشکهایی را بریز که من ریختم.
دردها و خوشیهای من را تجربه کن،
سالهایی را بگذران که من گذراندم،
روی سنگهایی بلغز که من لغزیدم،
دوباره و دوباره برپاخیز و مجدداً در همان راه سخت قدم بزن.
همانطور که من انجام دادم.
بعد ، آن زمان می توانی در مورد من قضاوت کنی …..

این زندگی از آن توست.
هرآنچه دوست داری انجام بده و آنرا به کرّات انجام ده.
اگر چیزی را دوست نداری تغییرش بده.
اگر شغلت را دوست نداری، ترکش کن.
اگر وقت کافی نداری، از تماشا کردن تلویزیون خودداری کن.
اگر عشق زندگی ات را جستجو می کنی، دست نگه دار!
آن زمان که تو آنچه دوست داری انجام دهی، آنها خود در انتظارت خواهند بود.
زندگی ساده است، بیش از حد تجزیه و تحلیلش نکن تمام احساسات زیبا هستند.
وقتی غذا می خوری، قدر هر لقمه را بدان.
ذهنت را، دستانت را، و قلبت را به روی اتفاقات و مردم جدید باز کن، ما انسانها همگی در تفاوتهایمان متحدیم.
از اولین نفری که می بینی علایقش را سوال کن، و رویاها و آرزوهای امیدبخشت را با او در میان بگذار.
مرتب سفر کن؛ گم شدن کمک می کند خودت را پیدا کنی.
برخی فرصتها فقط یکبار در زندگی پیش می آیند، از دستشان نده.
زندگی در انسانهایی که می بینی و چیزهایی که با آنها می سازی معنا پیدا می کند، پس برو و شروع به ساختن کن.
رویاهایت را زندگی کن و علایقت را با دیگران در میان بگذار.
زندگی کوتاه است.

بعضی وقتها دلت می خواهد داستان زندگی تو هم قصه توی کتابی بود ،
کتابی چند جلدی چند فصلی،
” برباد رفته ” مثلا،
گاهی دستت می گرفتی،
ورقش می زدی،
برمی گشتی به فصل های قبل تر،
آدمهای بیخود توی قصه ات را پیدا می کردی،
برایشان توضیح می دادی چقدر عمرت را بیهوده به خاطرشان تلف کردی،
چقدر بیخود برایشان اشک ریختی،
گریه کردی،
چقدر وقتت را به پایشان هدر کردی.
بعد ورق های مربوط به ” بیخودی “ها را پاره می کردی و دور می ریختی!
جوری که وقتی کاغذ پاره های مچاله شده را می دیدند،
می فهمیدند نبودنشان فرقی با بودنشان نمی کرده،
می دیدند تو بدون آنها هم داستان دیگری نوشته ایی،
زیباتر،
خواندنی تر،
که بدون آنها نمرده ایی ،
زنده ایی هنوز،
راه می روی،
نفس می کشی،
می خندی…
بعضی وقتها آدم دلش چه چیزها که نمی خواهد ……