نمایشگاه جیتکس ۲۰۰۹ دبی
برای بازدید از بیست و نهمین نمایشگاه Gitex و بررسی بازار کار و فرصتهای تجاری از طرف شرکت (اعمار سیستم) همراه با همکار گرامیم (مهندس توسلیان) عازم دوبی شدم . چند روز قبل از حرکت طبق معمول با Google Earth منطقه رو حسابی بررسی کردم ، مخصوصا که یک روز قبل از حرکت مدیر شرکت (مهندس عبدی) حسابی ما رو برای این سفر توجیه کردند ! از حدود یک هفته قبل دچار آنفلونزای شدیدی شده بودم ، که با تزریق ۷ تا پنیسلین دردآور تونسته بودم روپا بایستم !
دوشنبه ۲۷ مهرماه ساعت ۸ صبح سال ۱۳۸۸ پرواز داشتیم که مدیر شرکت برای بدرقه آمدند و ما رو تا سالن تشریفات همراهی کردند . پرواز کمی با تاخیر انجام شد ! هواپیما یک توپولوف TU-154 متعلق به شرکت هواپیمایی تابان بود . داخل کابین این پرواز خارجی بشدت فرسوده بود که باعث نگرانی و دلهره میشد ! پذیرایی هم با پروازهای داخلی این شرکت تفاوت چندانی نداشت !
حال بپردازم به دوبی :
دُبی یا دوبی یکی از امیرنشینهای هفتگانه امارات متحده عربی است. دبی بیشترین جمعیت را در میان این هفت امارت دارد و دومین امارت بزرگ آن، و با تنها ۵ درصد از مجموع وسعت خاک امارات عربی متحده (۴٬۱۱۴ km²) بعد از بزرگترین امارت ابوظبی (۶۷٬۳۴۰ کیلومتر مربع) با بیش از ۸۵ درصد از کل مساحت امارات متحده عربی میباشد. دبی از دیگر امارتهای امارات متحده عربی متمایز میباشد از این لحاظ که درآمد نفت آن تنها ۶٪ از تولید ناخالص داخلی را تشکیل میدهد و اکثر درآمد امارت دبی از منطقه آزاد جبل علی یا (JAFZ)، فروش ملک به اتباع خارجی در مناطق آزاد، اعطای اقامت، صدور مجدد کالا (Re-Export)، ترانزیت مسافر و کالا و همچنین قسمت بزرگی نیز از گردشگری و دیگر خدمات مالی و تجاری تشکیل میگردد. تأسیسات و پیشرفتهای زیاد در صنایع و فعالیتهای مختلف در دبی باعث شده تا توجهات جهانی را در تمام زمینهها و پروژهها جلب کند، از جمله رویدادهای ورزشی و کنفرانسها.
بعد از ۵/۱ ساعت پرواز و با اعلام ورود هواپیما به حریم هوایی امارات متحده عربی توسط سرمهماندار رفته رفته روسری خانمهای محترم به کنار رفت و مانتوها جای خودشون رو به تاپ و تی شرت ( اکثراً بدون آستین ، دادند ) . بعضی ها در مورد این دگرگونی حال و احوال می پرسیدند و خودشون جواب دادند “معلومه داریم به دبی نزدیک می شیم” ! ! دیدن چهره های بعضی از افراد که محو تماشای خانمهای محول الحال شده بودند جالب و دیدنی بود ! ! !
بعد از دوساعت پرواز هواپیما آماده نشستن در بزرگترین فرودگاه خاورمیانه می شد . فرودگاه بین المللی دبی دارای یک مرکز خرید میباشد. این فرودگاه جوایز بسیاری به خاطر طراحی و سرویس عالی اش بردهاست. فرودگاه بین المللی، مرکزی، جهانی دبی که در حال ساخت میباشد، یک منطقه آزاد تجاری را در داخل دبی فراهم . این فرودگاه دارای ۴ زیر شاخه بزرگ میباشد. در بدو ورود به دبی از پنجره هواپیما تونستم برای لحظاتی این جزایر رو ببینم :
مجمع الجزایر کوچکی که نقشه قاره ها و خشکی های دنیاست … و نیز سه جزیزه نخل شکل که یکی در دیره و دیگری در جمیرا و سومی در جبل علی ( بندریا گمرک آزاد دبی ) قرار گرفته و استفاده تفریحی و تجاری و مسکونی ازشون میشه :
جزیره نخل جمیرا:
جزیرهٔ جمیرا ( جمیرا نام ده کوچکی بوده ) یکی از پروژههای سه گانهٔ ساخت سه جزیره به نامهای جمیرا، دیرا و جبل علی میباشد. این جزیره در آبهای خلیج فارس قرار دارد و دربارهٔ آن اینگونه گفته شده که از ماه قابل رویت است. این جزیرهٔ انسان ساخت به شکل نخل است و دارای ۱۷ شاخهٔ عظیم که توسط یک حصار ۱۲ کیلومتری حفاظت شده میباشد. این منطقه تفریحی کامل شود، دارای ۲۰۰۰ ویلا، ۴۰ هتل لوکس، مراکز خرید، سینما و امکانات دیگر خواهد بود. برای به سطح آب رساندن این سازه، بسیار بیشتر از ۵۰ میلیون متر مکعب خاک مورد نیاز است. ساخت این جزیره در سال ۲۰۰۱ آغاز شده و در سال ۲۰۰۸ به پایان رسید. این جزیره در زمان اتمام پذیرای ۵۰۰۰۰۰ هزار نفر خواهد بود. مساحت این جزیره ۵ در ۵ کیلومتر است. جمیرا بزرگترین جزیرهٔ انسان ساخت است و حدودا ۴۰ هزار کارگر درگیر ساخت آن بودهاند. در جزیره یک مونوریل با ظرفیت حمل ۲ تا ۳ هزار مسافر در روز به خارج و داخل جزیره ساخته خواهد شد.
جزیره نخل دیرا:
این جزیره ساخت آن از سال ۲۰۰۴ آغار شده و تا ۲۰۱۵ ادامه دارد. این جزیره نخل مانند دارای ۴۱ شاخه میباشد و مساحتی بیش از پاریس را در بر میگیرد و به بیش از یک بیلیون متر مکعب شن و سنگ نیاز دارد. این جزیره مساحتی به طول ۱۴ و عرض ۸٫۵ کیلومتر را دربرمی گیرد. و ۸۰ کیلومتر مربع مساحت کل آن است. این جزیره در برگیرندهٔ تفرجگاهها، مناطق مسکونی، مراکز خرید، امکانات ورزشی و کلوبها میباشد. مناطق مسکونی بر روی شاخهها قرار دارد.
جزیره نخل جبل علی :
ساخت این جزیره در سال ۲۰۰۲ آغاز شد و انتظار میرفت که در سال ۲۰۰۸ به پایان برسد ، اما هنوز بخاطر مشکلات اقتصادی پیش آمده نیمه تمام مانده ! این جزیره ۵۰٪ از جمیرا بزرگتر است و شامل ۶ مرکز تفریحی ، یک پارک آبی، دهکده دریا و موج شکنها میباشد. این سه جزیره خط ساحلی دبی را ۱۲۰ کیلومتر افزایش میدهد.
بالاخره از اونهمه نعمت خدادادی شن و سنگ که در بیایانهای شبه جزیره عربستان رها شده علیرغم بهم خوردن معادلات زیست محیطی … باید استفاده معقولی بعمل آید تا این چنین صرف پروژه های تجاری و مسکونی و سپس به دلار برسد !!
بر روی شاخه های نخل مناطق مسکونی رو میشه دید . هتل ۵ ستاره بزرگی رو بر روی نخل جمیرا ساخته اند که یکی از ویژگیهاش داشتن آکواریم بزرگ هستش … سبک معماری اون مدرن و بسیار زیباست .
هتل زیبای آتلانتیس و سبک معماری منحصر بفرد و ساحل اختصاصی اون ….
میگن ” آتلانتیس ” نام همون قاره گمشده است که اکنون با کمک دلارهای نفتی سر از دبی در آورده !!
این جزایر سه گانهٔ نخل هشتمین عجایب جهان نامیده شدهاند .
بعد از نشستن پرواز به سالن تشریفات هدایت شدیم . با ورود یک فرودگاه دیدم که ۷۲ ملت توش بودند (البته ترمینال شماره دو و صد البته در ترمینال شماره یک ، حتما ۱۴۴ ملت ! ! !) و همه چیز داشت بسیار سریع و با دقت پیش میرفت. بعداز عکسبرداری از عنبیه چشم و تشریفات پاسپورت و ویزا برای کنترل بار رفتیم و من که جز یک چمدان کوچک با محتوای لباس بیشتر نداشتم ، مورد بازرسی بدنی در اتاقک های مخصوص قرار گرفتم ! ! ! مامور بازرسی با لهجه بد انگلیسی دنبال پول از لابلای کت و شلوار من میگشت و ظاهرا از اینکه چیزی نصیبش نشده بود با زبان عربی با خودش غرولند میکرد ! ! ! شاید هم میگفت : این بینوا بدون پول برای چی اومده دوبی ؟
توسط Transfer که یک پسر جوان ایرانی بود به هتل RIO که محل اقامت ما بود ، هدایت شدیم . هتل نسبتا کوچک و تمیزی که مدت زیادی از ساخت آن نمی گذشت . مدیر داخلی هتل یک جوان مصری بود اما سایر پرسنل همه هندی بودند !
بعد از جابجا شدن و کمی استراحت برای صرف غذا به رستوران هتل مراجعه کردیم ، که با دیدن غذا و بو کردن فهمیدیم که سرآشپز هتل هم هندی تشریف دارند ! ! ! چیزی که اونجا فراون یافت میشه رستورانهای هندیه .. قیمت مناسبی هم دارن .. ولی یادتون باشه توی رستوران هندی از یک هندی هیچگاه نپرسین که : غذاتون خیلی که تند نیست ؟ ! زیرا بهتون میگه : نه ..اصلا !! …. چون مفهومی که اون برای تندی قائله با اونچه که شما تند میدونین خیلی فرق داره ! ولی سفارش دوغ رو فراموش نکنین . چون مرهمی روی زبان و گلوی سوخته شما خواهد بود !!بحرحال با دهانی سوخته و آش ولاش برگشتیم به اتاق ! ! ! و تا بعداز ظهر بعلت خستگی و بیدارخوابی شب قبل خوابیدیم .
بعداز ظهر برای پیگیری امور محوله به الخلیج سنتر رقتیم که یک مرکز تجاری هست که در طبقه دوم اون شرکت اماراتی اتصالات شعبه خیلی بزرگی داره . دوبی شهر بزرگ و بسیار مدرنیه . پر از ساختمون های سر به فلک کشیده و شیک . خیلی هم از تهران تمیز تره . ولی اگه توی هوای گرم اونجا خل شدین و پیاده محله هاش رو بگردین ، جاهای فقیر نشین رو هم می بینین که هندی ها و فیلیپینی ها و چینی ها اونجا زندگی می کنن. اتاق هائی که ۱۰-۱۵ نفر توش فقط می خوابن و هیچ امکاناتی نداره ! از وسط شهر یه خور میگذره ( یه کانال شبیه رودخونه که به دریا وصله و آب دریا توش جریان داره ) این خور شهر رو به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم می کنه. قسمت شرقی اسمش ( دیره ) است و قسمت غربی ( بردوبی ). بردوبی جدید تر و شیک تر از دیره است. روی این خور ۲ تا پل هست که دو طرف شهر رو به هم وصل می کنه و یه تونل زیرگذر هم هست. من انتظار داشتم حد اقل ۱۰ تا پل زده باشن ! توی دوبی بر خلاف انتظار عرب نمی بینید ! چیزی که بیشتر از همه دیده میشه هندیه ! فکر کنم ۶۰ درصد کل جمعیت اونجا هندی هستن ، بقیه هم چینی و فیلیپینی و ایرانی ! ! !
با ورود به شهر خیلی افکارم عوض شد. همه مردم با هم و بدون مشکل با هم زندگی میکردند. تمام مردم (حتی اون عربها که من فکر میکردم ! ! !) مشغول به کار بودند و بدون هیچ ناراحتی و دردسری با هم مراوده مالی داشتند. در هیچ فرمی خبری از مذهب نبود. میخواهم یک اعترافی بکنم : من فکر میکردم که ایرانیها بسیار خوش فکر هستند و اصلا نژاد پرست نیستند ولی واقعا اینجوری نیست (البته دور از جون شما). در هیچ فرمی خبری از هیچ اطلاعات خصوصی نیست و همه با هم بدون هیچ مشکلی مشغول زندگی هستند (یا میشه گفت که با کمترین مشکل) جالبتر از همه اینکه ، اونها این برنامه ها رو از سال ۱۹۹۱ شروع کرده اند. البته در اینکه تمام این عظمت هیچ پشتوانه تاریخی نداره شکی نیست ولی اونها از هیچ شروع کرده اند و انرژی ا.ت.م.ی هم نداشتند. به هر حال یک خاصیت ما ایرانیها اینه که میخواهیم هر کاری رو از ۰ خودمون شروع کنیم!
به هر حال خیلی خوشحال شدم که این عربها که ملخ خور میدونیمشون بسیار پیشرفت کرده اند. حالا فرض کنید که ۶۰ سال دیگه در ایران به این نتیجه میرسند که تهران دیگه درست بشو نیست و دیگه نمی شه راه حلی برای مشکلاتش پیدا کرد (بعد از میلیارها دلار خرج کردن البته) بعد به این نتیجه میرسند که باید یک شهر جدید بسازند (البته تا اون موقع اصفهان و دیگر شهرهای بزرگ ایران هم مثل تهران وضعشون خرابه و ازشون نا امید شده اند) ! پس شروع میکنند با ساخت شهر جدید مثلا در مرکز ایران (کنار کویر) و تازه میشیم ۱۹۹۱ دوبی و چون پول دیگه نیست از خارجیها خواهش میکنند که بیایید سرمایه گذاری کنید و اونها هم پول میارند و هم تکنولوژی (البته تا اون موقع نفت به سلامتی تموم شده و ما داریم از انرژی ا.ت.م.ی استفاده میکنیم) و دلیلشون موفعیت استراتژیک ایرانه و پس از چند سال خیلی چیزها عوض میشه (نمی گم خوب میشه یا نه!).
خدا کنه من زنده باشم و ببینم اینا رو و برای نوه های خودم تعریف کنم که ما چه زندگی داشتیم و واسه یک امتحان MCSE یا IELTS یا سیسکو و چه جاها نمی رفتیم و چه کارها نمی کردیم و اونها هر هر هر بهم بخندند! ! !
با خرید دو سیم کارت بنام DUO (همون ایرانسل خودمون البته نسخه عربیش !) تونستیم با خانواده های خودمون تماسی داشته باشیم ، البته از روی ناچاری ! چون خط ایرانسل من در امارات سرویس نمیداد ! ! ! کمی پیاده روی کردیم و بازارها رو برانداز کردیم بعد هم برگشتیم هتل و کمی تلویزیون شبکه های عربی رو نگاه کردیم و خوابیدیم .
روز دوم :
صبح ساعت ۷ صبح طبق معمول گوشی همراهم میخواست منو بیدار کنه ، که من پیشدستی کردم زنگ اونو از کار انداختم ! بلند شدم و رفتم اصلاح و بعد هم دوش گرفتم و بعد مهندس رو بیدار کردم و اونهم بعداز اصلاح و دوش ، دونفری خوش تیپ کرده وبا کمک مهندس کراواتم رو گره زدم و رفتیم صبحانه . باز هم صبحانه با چاشنی Spices ! ! ! حتی نمیشه سیب زمینی آب پز هندی ها رو خورد ! هندیها در از بین بردن طعم واقعی غذاها استادان بی نظیری هستن ! ! !
بعد از صرف Spices با تاکسی به سمت نمایشگاه جیتکس حرکت کردیم . جیتکس بزرگترین نمایشگاه تخصصی در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات خاورمیانه می باشد که هر ساله از ۲۶ مهرماه تا ۳ آبانماه (برابر با ۱۸ اکتبر ۲۰۰۹) به مدت ۵ روز در محل نمایشگاههای دائمی دوبی برگزار می گردد که با استقبال بسیار شرکتکنندگان و بازدیدکنندگان دنیا روبهرو میشود .
کرایه تاکسی توی دوبی خیلی گرونه . تاکسی مترشون مثل برق شماره میندازه. یه مسیر ۱۵ دقیقه ای رو حدودا ۴۰ درهم میگیرن ( ۱۰ هزار تومن ) . تاکسی ها همه تویوتا کمری هستن. ظاهرا خطی و اینها هم ندارن. از ۱ تا ۴ نفر که سوار بشه، کرایه اش فرقی نداره. یه سری تاکسی هست که مثل ایران خطی هستن. اینا همه تویوتا هایس یا ماشین های بزرگ هستن که ۸-۹ نفر جا میگیرن و کرایشون هم ثابته ( ۵ درهم ) اتوبوس هم هست که بین ۱٫۵ تا ۲٫۵ درهم کرایه میگیره . ولی دیر به دیر میاد.
بعد از Register شدن مهندس وخرید بلیط به سمت سالنها رفتیم (من قبلا در ایران از طریق اینترنت در سایت نمایشگاه Register کرده بودم) . فضای بزرگ جیتکس با فضایی حدود ۶۰ هزار متر مربع خودنمایی میکرد . نمایشگاه امسال از ۴ بخش اصلی تشکیل شده بود. بخش اصلی نمایشگاه (کاربردهای تجاری)، بخش مخابرات و ارتباطات (Golf Comms) ، بخش کنفرانس ها و بخش لوازم مصرفی الکترونیکی.
سالن اول متعلق به دولت الکترونیک امارات متحده عربی بود که بیشتر به تشریح نرم افزارهای CRMP & Portal سازمانهای دولتی امارات پرداخته بود و اکثرا اماراتی بودند. سالن اوراکل با وسعت زیاد و طراحی جالبش بیشتر از سالنها خودنمایی می کرد هرچند که خارج از سواد من بود اما تونستم گشتی در محیط اون بزنم (خیلی ها هم بخاطر مانکن هایی که اونجا بودند ، مشغول سیر و سیاحت بودن ! ! !). ایران نیز در این نمایشگاه در غرفه ای به وسعت ۶۶ متر مربع و با مشارکت ۶ شرکت IT حضور یافته بود. علاوه بر این ۸ شرکت ایرانی دیگر نیز به صورت مستقل در نمایشگاه شرکت کرده بودند. متاسفانه حضور ایران بسیار کمرنگ بود ! ! !
توی نمایشگاه دیدیم که عده ای برای خوردن ناهار توی صف ایستادن ! فکر کردیم حتما غذای مناسبیه ! رفتیم توی صف و سفارش پیتزا دادیم ! مزه همه چیز می داد جز پیتزا ! ! ! با بی میلی و بزور نوشابه دادیم پایین ! ! ! دوباره ادامه بازدید و …..
انصافا که توالت های فرنگی تمیزی داشت . بعداز ظهر قبل از خروج از نمایشگاه هوس خوردن چایی کردیم که وسط یکی از سالنها مینی رستورانی بود . نشستیم و چایی سفارش دادیم که با حیرت از قیمت اون (۲۰ درهم برای دولیوان چای = ۵۴۰۰۰ ریال) کوفت جان کردیم ! ! ! البته با سیاستی که مهندس به کار برد ، دولیوان دیگه خوردیم که با همون قیمت محاسبه شد ! که این یکی حسابی چسبید ! ! !
روز سوم :
باز هم ساعت گوشی موبایل من ساعت ۷ صبح شرمنده شد ! با اصلاح صورت و دوش گرفتن و خوردن تندیهای عالم بعنوان صبحانه ، به طرف نمایشگاه حرکت کردیم ! در بدو ورود یک ربات انسان نما در داخل سالن های نمایشگاه به اجرای نمایش و شوخی و خواندن آواز می پرداخت و بازدید کنندگان را سرگرم می کرد. حرکات بسیار ظریف و نوع ارتباط او با انسان ها، باعث شگفتی هر بیننده ای شده بود. جمعیت بازدید کننده با موبایل ها و دوربین هایشان حرکات و سخنان او را ثبت می کردند که خود من هم توانستم یکی از نمایشهای این ربات رو روی دوربین تصویربرداری ثبت کنم . این ربات که قابلیت سخن گفتن، راه رفتن، نشستن روی ترک چهارچرخه مخصوص، شوخی کردن با مردم و آب پاشیدن روی آنها را دارد، با حرکات شگفت آوری در میان مردم حرکت می کرد بدون اینکه حتی با یک نفر برخورد کند ! او قادر است موانع را در تمام اطراف خود تشخیص داده و با حرکت دادن بموقع اندام هایش مانع از برخورد با آنها شود. حرکات سر و گردن و به ویژه خندیدن او و شوخی کردن با مردم، از او چهره ای محبوب در جیتکس ۲۰۰۹ ساخته، به طوری که حتی توجه بازدید کنندگان اروپایی نمایشگاه را نیز به خود جلب کرده بود. قد این ربات حدود ۲ متر بود .
ادامه دارد هنوز …..
هیچ دیدگاه
دیدگاهتان را بفرستیددیدگاهی داده نشده است.